Sandra & Sylvia
Teamwork; dat is wat mij betreft de grootste waarde van een weekend Roparun met Team Langedijk. Je kunt niet zonder elkaar. Ieder teamlid heeft zijn eigen belangrijke taak die samen het geheel vormt voor een bijzonder mooi weekend sporten (en soms afzien) voor het goede doel; zoveel mogelijk geld ophalen voor mensen met kanker. Niet alleen voor Stichting Roparun maar ook voor onze lokale doelen van 2017, Hospice Alkmaar en de Kanjerketting.
En een avontuur was het! Vrijdagmorgen op tijd uitgezwaaid worden door familie en vrienden nadat de bus officieel was ingeluid door de jongste telgen van de teamleden.
Op weg naar Hamburg, waar we elkaar in de bus steeds beter leerden kennen, waar veel werd gelachen en ook serieuze revanches werden gemaakt bij de klaverjasploeg.
In Hamburg was het goed toeven in het ons bekende hostel met een lekker diner, een lekker bedje en een laatste opfrissende douche voor de start. Fietsen werden gecontroleerd, de bekende potti’s in de busjes voorzien van het nodige toiletpapier en de hesjes met lampjes voor in het donker werden gecheckt. Daarna beantwoorde onze kaartlezer Hans prangende vragen van de teamleden, wat hilarische taferelen opleverde. Lachend naar bed, lekker slapen en op tijd weer aan het ontbijt voor de laatste kilometers naar de start.
Zoals de andere twee jaren heb ik dit derde jaar weer beleefd als een intens weekend. Lopers, fietsers en de chauffeurs van de kleine busjes gaan op route en krijgen energie van de bijzondere doorkomsten, mensen aan de kant van de weg en van elkaar. De nachten waren soms zo donker dat je alleen door het licht van de fiets en een hoofdlamp half kon zien waar je je voeten moest neerzetten. Omdat je elkaar in de nacht nauwelijks zag hadden we codewoorden bedacht en riepen die midden in de Veluwe hardop om vervolgens in de lach te schieten. Zelfs de wilde zwijnen durfden niet in onze buurt te komen …
Diep respect voor de buschauffeurs, die ons na een run naar de volgende wisselplek brachten en daarvoor altijd een mooie plek zochten. Voor de masseurs, die met hun gouden handen de spieren weer wat tot rust brachten (tanden op elkaar want au). Voor de meiden van het basiskamp, die ons zo verwenden met hun specialiteiten, humor en knuffels. En voor onze teamcaptain, die ervoor zorgde dat alles op rolletjes verliep. Eigenlijk was het gewoon vakantie. Allen super bedankt voor dit wederom onvergetelijke weekend. Ik heb genoten!
Liefs, Sandra.
‘’If you want to go fast, go alone, if you want to go far, go together’’
Related Posts
