RopaRun 2017 was het tweede jaar dat ik meeging met Team Langedijk, maar het eerste jaar dat ik op de fiets stapte om van Hamburg naar Rotterdam te fietsen. Nadat ik vorig jaar in het basiskamp een beetje gezien had hoe het allemaal ging, wilde ik dit jaar graag meefietsen. Ik kon eigenlijk niet anders na alle verhalen die ik had gehoord over hoe mooi het op de route was en de doorkomsten door steden waar mensen zelfs om 4 uur ’s nachts buiten stonden om je aan te moedigen.
Als ik op school vertelde dat ik de RopaRun ging fietsen, kreeg ik standaard als antwoord ‘dan heb je vast veel getraind?’. En dat is dus precies wat ik niet heb gedaan. Je zou het niet zeggen, maar ik vind fietsen eigenlijk helemaal niet leuk. Thuis fiets ik naar m’n werk en naar de sportschool, maar meer ook eigenlijk niet. Nou dat heb ik gemerkt, of beter gezegd: mijn billen hebben dat gemerkt. Want zelfs toen ik in de laatste shift drie, ja echt waar, drie fietsbroeken aanhad, kon ik bijna niet meer op mijn zadel zitten.
Gelukkig gebeurde er genoeg onderweg om niet constant aan m’n zere billen te hoeven denken. De doorkomst door Zutphen staat toch wel hoog op mijn lijstje van hoogtepunten van deze RopaRun.
Het feest begon al zo’n vijf kilometer voor de stad: aan beide kanten van het fietspad stonden glazenpotjes met kaarsjes en deze liepen door tot nog ver nadat we de stad uit waren. Nu denk je misschien ‘het zijn maar kaarsjes’, maar bedenk je even dat er dus een groep mensen is die de moeite heeft genomen om allemaal glazen potjes te sparen, hier kaarsjes in te zetten en deze langs het fietspad te plaatsen over een lengte van ongeveer acht kilometer. Dat zijn dus echt heel veel kaarsjes! We waren op het moment dat we door Zutphen heen liepen al ruim 33 uur onderweg, dus het geeft dan zo’n boost om te zien dat zo’n stad er zoveel moeite in stopt. En dat was alleen nog maar de aanloop naar de stad. Want in Zutphen centrum stond het hele plein vol met mensen, kregen we allemaal een daverend applaus, de loper kreeg een medaille van de burgemeester en iedereen moedigde je aan. Het was één groot feest voor de lopers en fietsers. Na de stad fietste we het platteland weer in waar het weer rustig en stil was, maar dat maakte niks uit. De hele shift heb ik nagenoten van Zutphen.
Zo’n doorkomst is natuurlijk prachtig, maar het mooiste van RopaRun blijft toch dat je met z’n allen voor een goed doel bezig bent. En dan bedoel ik niet alleen met Team Langedijk, maar ook met de andere 320 teams die meedoen. Elk ander team wat je tegenkomt onderweg moedigt je aan, klapt voor je of komt zelfs naast je fietsen om gezellig even te kletsen. Op die momenten vergeet je even je zadelpijn en je vermoeide lichaam. Op die momenten geniet je het meest en sta je toch stiekem even stil bij wat je met z’n allen aan het doen bent.
RopaRun 2017 was er eentje voor in de boeken. Het was mijn eerste keer als fietser, die stiekem toch wel een beetje extra speciaal was omdat ik met mijn moeder en met mijn broertje mocht fietsen. Maar daarnaast heb ik ook van mijn RopaRun-familie genoten. Met twee toppers die het basiskamp niet alleen voor eten maar ook voor een hoop gezelligheid zorgde, lopers waar ik zoveel respect voor heb omdat ze de RopaRun lopen (want ja, ik heb een hekel aan fietsen, maar ik heb een nog groterehekel aan hardlopen), 2 masseurs die mijn beentjes elke keer weer heerlijk verzorgde en chauffeurs die ons met de grote bus en kleine busjes veilig van A naar B brachten.
Team Langedijk, dank jullie wel voor weer een geweldige ervaring!
Jahna
Related Posts
