Hardlopen staat tijdens de Roparun hoog in het vaandel bij iedereen. “Dat wil ik ook gaan doen, dan haal ik even geld op en ga ik ook hardlopen”.
Bovenstaande stelling geeft weer hoe onbekend de taken binnen de teams zijn die met de Roparun meedoen.
De Roparun is een fantastisch evenement, maar er komt veel meer bij kijken dan 48 uur lang hardlopen voor het goede doel. Nee… De Roparun is veel meer dan dat. Team Langedijk is veel meer dan dat! Want met alleen hardlopen kom je er niet.
Nadat wij vorig jaar waren gestart uit Parijs was dit jaar unaniem besloten om te starten vanuit Hamburg. Erg spannend, een nieuwe locatie. Vorig jaar kregen wij als lopers en fietsers zo’n enorme boost van al het publiek, maar dit jaar wisten wij dat dit anders zou zijn. Vanuit Hamburg wordt er namelijk nog niet zo heel lang gestart en is het dan ook veel minder bekend. Een mooie uitdaging dus.
Nadat dit was besloten kon voor ons de Roparun 2017 van start; nog niet het evenement zelf, maar alle voorbereidingen die erbij horen met hulp van familie, vrienden, buren, de plaatselijke supermarkt en groenteboer en noem maar op om Team Langedijk een mooie donatie te kunnen laten doen aan meerdere goede doelen (lees: Kanjerketting, Hospice Alkmaar en natuurlijk de Roparun zelf). Alles stond in het teken van de Roparun. Zo werd er een fantastisch feest gegeven, was het rad van geluk overal te horen op de Hemelvaartmarkt in het dorp en, last but not least, onze knallende Langedijkerrun was een groot succes!
En toen in ene was het moment daar. Het moment dat wij niet meer de hulp in hoefden te schakelen van alle mensen die zich hadden ingezet. Het moment dat wij op onszelf als team waren aangewezen. Het moment van vertrek op vrijdagochtend.
In Hamburg aangekomen in een goed verzorgd hostel was de sfeer nog ontspannen. Er werd gelachen, er werd gegeten en er werden diepgaande waarzegtrucs op tafel gegooid totdat het tijdwas om te gaan slapen.
Zelf werd ik gewekt door het heerlijke ochtendzonnetje, maar al snel maakte deze plaats voor de regen. In mijn ogen worst case scenario, maar nog steeds mocht dit de pret niet drukken. Met frisse zin zijn we met zijn allen naar de startlocatie gegaan en toen werd het meteen al duidelijk; alles was dik onder controle! De basiskampers; cateraars, chauffeurs,verzorgers… Iedereen wist op “home base” wat zij moesten doen. Ik als startloper, de taak die zo hoog in aanzien staat, hoefde alleen mijn ene been voor mijn andere te zetten en te genieten. Dat waren mijn twee enige taken, want de gezellige fietsers en chauffeur die ik bij me mocht hebben zorgden voor de goede navigatie, het veilige verloop van mijn run en de motivatie om mezelf steeds weer op te peppen (en ook zorgden zij ervoor dat de mensen die te snel wilden rennen ietwat geremd werden ;-). En ook de andere lopers draagden bij aan de goede sfeer in het busje. Soms een aantal (kilo)meters langer,maar we wisten allemaal waar we het voor doen.
Als mijn taak er weer eventjes op zat stond op het basiskamp team verzorging alweer klaar om mijn spiertjes los te gooien/te tapen waar nodig en team catering had alles wat ik nodig had om mijn energieniveau weer op peil te krijgen. Door alle gezelligheid op het basiskamp wilde ik vaak niet, maar daarna moest ik toch snel mijn gedeelde bedje, inclusief het gesnurk van sommigen, in. Na een veilige reis dankzij de chauffeurs, werden we altijd fijn gewekt met de zin “Lieve Roparunners, het is tijd om op te staan”, zoals alleen onze teamcaptain, die alles in fantastische banen leidde, kan doen.
En wat had ik er dan weer een zin in!
Team Langedijk, doneerders, sponsors, vrijwilligers.. Het gebeurt niet vaak, maar ik ben sprakeloos.
Bedankt voor alle inzet!
“Samen sterk”
Liefs, Bianca
Related Posts
