Daar zit ik dan. Te turen naar mijn beeldscherm. Iets schrijven over mijn ervaring, over afgelopen weekend, over de Roparun en Team Langedijk.
Er schiet werkelijk zoveel op dit moment door mijn hoofd. Het is nog maar 2 dagen terug dat wij “thuis” kwamen bij de Burg. Mijn lichaam is nog volop aan het bijkomen. Geen spierpijn. Geen zere voeten. Geen andere klachten. Nee, de impact van het evenement en de paar uurtjes slapen komen neer. Moe, van al het moois.
“Zenuwen?” Krijg ik als vraag, zodra ik bij de burg aankomen en de bus zie staan. Nee, niet zenuwachtig. Wel super enthousiast. Ik moet mezelf bedwingen om niet als een stuiterbal rond de bus te springen. Wat heb ik er zin in!
Zoveel verhalen al gehoord en nu ga ik een verhaal maken met deze geweldige groep mensen. Dus na wat koffie en thee (en suikerbommetjes on the side), gaan we de bus in. Enthousiast zwaaien we naar de mensen….. die ons totaal niet zien door de geblindeerde ramen. En daar gaan we! Smile van oor tot oor. Tot we horen dat er iets mis is met de luchtvering en we naar de Volvo garage gaan. Valse start dus. Na … wat is het… anderhalf uur? Gaan we alsnog. Start 2.0 !
En hallloooooooo file!!!
We komen aan in Hamburg en gaan meteen ons bedje opzoeken. ’s Ochtends nog even samen ontbijten. Frank ophalen die nog achter ons aan kwam met de nachtbus (super tof!). En op naar het start gebied. Daar komen de kriebels. Ik wist niet dat ik die had gegeten tijdens het ontbijt, maar ze dwarrelen lekker rond in mijn buik. Zo vet. Alle Teams die voor het zelfde doel gaan maar net allemaal anders zijn. Na alle voorbereidingen en instructies (ja wel 17 nieuwe teamleden!!) gaan we toch echt starten. Team A start met Frank als loper. En ik mag met team B de bus weer in naar de eerste stop.
Eerste stop. Maar we zijn niet alleen. De een na de ander komt voorbij. Voor iedereen wordt er geklapt. Nu al gezellig!! Ik mag namens onze groep starten. Mijn Roparun shirt aan. Schoentjes aan. Plasje. Nog een plasje. En ze komen bijna!… Dus nog een plasje (iets met zenuwen die toeslaan). Het busje komt aan. De eerste knuffels worden uitgedeeld. Grote glimlachen volgen. En daar komt Frank aan met de 2 fietsers Bart en Frank. Ik pak zijn hand en we rennen samen een paar meter op, om vervolgens in mijn eentje los te breken en het avontuur in te rennen.
Team B rent de nacht tegemoet. Dus om 20uur gaan de led-hesjes aan en zien we langzaam het donker worden. Het eerste stuk rennen werd ik getrakteerd op vuurwerk en trompetten langs de weg. Mensen zijn wakker om ons aan te moedigen. Het doet me goed. We hebben een vaste volgorde in ons team en gaan als een trein!
Bij het basiskamp aangekomen komen de knuffels en “hoe was het?”. Team A start weer en ik mag genieten van de verzorging. Ja echt genieten. Janneke en Carmen die samen alles zo onder controle hebben. Het is net een film. Zie je het voor je. Die tenten, tafels, kratten, lampjes…. We schuiven het in de bus…. En we schuiven het uit de bus. Zo’n gevoel kreeg ik erbij. Ik zie niets anders dan dat het klaar staat. Maar wat een werk is dat. Zodra wij (team B) liggen, pakken ze alles weer in. Om bij de volgende stop alles weer uit te pakken. En dan komen wij de bus uit en staat het er WEER keurig bij. Ook de Fysio’s Thijs en Ronald staan klaar. Je mag bij aankomst gemasseerd worden, of voor vertrek. Ze willen graag weten of ze kunnen helpen en geven tips voor onderweg. Wat een humor hebben die 2. Ik weet niet wat voor koffie ze drinken, maar zitten genoeg schepjes lol in. Muziekje erbij, verhalen, en doorgaan met losmaken van de spieren.
Hoe positief ik was over de indeling van mijn weekendtas, hoe teleurgesteld ik elke keer was toen ik hem pakte. Kon natuurlijk niets vinden in het donker. En je wilt zo snel mogelijk weer klaar zijn, omdat je zo weinig tijd eigenlijk hebt om rustig te drinken en eten. Vaak was ’s nachts een bak koffie en een banaan wel genoeg voor mij om mijn lichaam tevreden te houden. ’s Middags lekker broodjes pindakaas. Krentenbollen mee de bus in. Appels mee. Chocomel. Water. Veeeeeel water. Liters water is er meegegaan!
Elke run beleef je wel iets moois. Je komt bij plaatsjes waar mensen je bedanken. Je aanmoedigen. Muziek. Ook een prachtig stuk bij de hoge veluwe. De stilte. De sterren. Ik heb naar boven gekeken en de lucht blauw zien worden van de opkomende zon. En even verderop stond dan weer een lichtbord met de tekst: over 3 km pannenkoeken!! Heerlijk! Wat een schatten van mensen.
Ik was bij de laatste stop heel zenuwachtig. We moesten het laatste stuk doen en dan samen met team A verder. Ik was al zo ver, maar zou ik het halen? Mijn maag zei na 3 keer rennen, zoek het uit. Misselijkheid nam het over, om vervolgens aan de kant te worden geduwd door mijn teamgenoten. Allemaal in de verzorgende positie. Natte handdoek op mijn hoofd, in mijn nek. “jij blijft even in het busje” kreeg ik te horen. Waar Dick en Saskia ook heel bezorgd en lief op me lette. En zo zag ik Sandra, Rene en Marco met zijn 3en rouleren. Wat deed dat pijn. Ik wilde zo graag…. Maar ik kon niet. En toen hadden we een groot stuk Run-bike-run. Dus de lopers mee op de fiets. En ook daar gingen Jochem en Ricardo mij vertellen dat ik nog even niet mocht rennen. Ik was moe, ik was verdrietig, ik was boos en ik hou van ze allemaal. Want door deze groep fantastische mensen heb ik mijn misselijkheid kunnen laten weggaan en het laatste stuk in Rotterdam vol gas kunnen rennen. Ik ben mezelf even tegenkomen, maar wat wil je…. Het ging zo goed, maar het was ook zo warm!! En ik deed het wel. Een half jaar geleden begon ik net met hardlooptrainingen… geen idee hoe ik eigenlijk moest rennen. Ik deed het wel, maar het kon veel beter. En nu toch dat hele stuk door geknald (op mijn tempo).
En dan kom je bij de Finish. Het hele team komt bij elkaar. Alles klopt. De maanden samen werken. De tijd die we samen hebben doorgebracht met vergaderen en oefenen. De last-minute aanvullingen en wijzigingen. Het was een prachtig team. 2018 was voor mij een geweldig begin van hopelijk nog vele jaren Roparunner zijn. Wat er ook gebeurd, ik neem iedereen mee in mijn hart.
Speciale dank naar Wouter, onze team-captain. Wat ben jij een geweldig persoon, die dit even zomaar doet. Heb je überhaupt wel geslapen? Die vraag durfde ik je niet te stellen…. Dikke kus. En tot volgend jaar.
-X- Nicole
Related Posts
