Begin dit jaar zag ik bij mijn buurvrouw Nicole, een oproep op haar Facebook, wie komt ons Roparunteam versterken?? Daar moest ik even over nadenken en met thuis overleggen…maar ik meldde mij aan voor het basiskamp, hardlopen kan ik niet, geloof me, als ik ga hardlopen werkt dat als lachtherapie, en ik heb geen fiets, dus dat viel ook gelijk af. Dus werd het het basiskamp, zorgen kan ik wel, dat zit me in het bloed als verpleegkundige. Vrijwel direct werd ik er voor gewaarschuwd dat ik hard moest werken, en een chronisch slaapgebrek, ach beide heb ik geen problemen mee
De eerste vergadering, ojee, wat een mensen, leer ik ooit alle namen bij de gezichten…uiteindelijk wel, maar dat heeft tot en met de laatste dag van de Roparun geduurd.
En toen was het vrijdag 18 mei, met wat hindernissen kwamen we toch in Hamburg aan, en maar direct mijn bed opgezocht, en heerlijk geslapen, en snel ontbijten en kamer leegmaken, yeahh het gaat beginnen
Op naar de start, eerste keer basiskamp opzetten, met hulp van Ome Jaap, Theo, Thijs en Ronald en teamcaptain Wouter stond het zo. Dat viel mee, maar we waren nog relaxed, de start moest nog gebeuren.
Om ongeveer half 4 startte Frank als eerste, werd best een soort van emotioneel, ja nu gaat het gebeuren, nu gaan wij ons steentje bijdragen. Terug naar de bus en basiskamp afbreken, was ook met hulp zo gebeurd.
Op naar het volgende basiskamp. Slapen lukt me nog niet, maar ik heb een goed boek, dat ontspant ook.
Het valt me mee, iedere keer opbouwen en afbreken, eten en drinken maken, ik heb energie voor 10, de hazenslaapjes doen me goed. Gelukkig hebben Carmen en ik voorgewerkt, want door omstandigheden hadden we in de nacht van zondag op maandag geen basiskamp, maar de dames en heren lopers en fietsers wel te eten en te drinken.
Ineens kan ik bijna 3 uur slapen, en kost het me moeite om wakker te worden, beetje slaapdronken neem ik koffie die al door Carmen is gezet, maar gelukkig komt de energie weer terug en lk kan ik de hele wereld weer aan.
Op naar het laatste basiskamp in Alblasserdam. Daar komen ze , en als team A en B samen verder gaan, moet ik toch wel slikken, het einde komt in zicht
Na wat omwegen, want half Rotterdam is afgesloten of omgeleid door diverse oorzaken, komen we eindelijk in Vlaardingen bij de Vijfsluizen aan, en gaan we met de metro naar de Blaak.
Niet veel later komen onze toppers aan, en kunnen we samen de finish over. Het is een enorme happening daar, zoveel teams, die allemaal aankomen, en het is geen wedstrijd, iedereen komt voor hetzelfde doel, Samen tegen kanker, dat geeft een enorm saamhorigheid gevoel, menig traantje komt omhoog, en ook ik moet even denken aan al die mensen die ik liefheb, maar die allemaal de strijd hebben verloren
Dank je wel lieve mede Roparunners, wat een mooie mensen zijn jullie, wat een ervaring was dit, wat een welkom, want ik werd gelijk opgenomen in de groep, hoorde er vanaf de eerste seconde bij.
Een verademing.
Dank je wel
– Janneke –
Related Posts
